|
|
|
|
|
|
|
|
|
Διαβάζοντας την εικόνα της γέννησης. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Ο εορτασμός των Χριστουγέννων μέσα στην εκκλησία είναι υπαρξιακός και επιτυγχάνεται με την συμμετοχή όλων των αισθήσεων. Η εικονογραφία αποτελεί σημαντικό μέσο προσέγγισης του μυστηρίου της σάρκωσης του λόγου.
Το κεντρικό πρόσωπο της εικόνας της γεννήσεως είναι το θείο βρέφος «εσπαργανωμένον κείμενον εν φάτνη». Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης συγκρίνει την γέννηση μέσα στο σπήλαιο με το πνευματικό φως που διέλυσε το σκοτάδι του θανάτου που κυριαρχούσε στον κόσμο. Η ενανθρώπιση του Χριστού μας έχει αρχή και τέλος την ταπείνωση.
Στην φάτνη προδιαγράφεται ο θάνατός Του: τα σπάργανα προμηνύουν το σάβανό Του. Κοντά στην φάτνη κάθεται σιωπηλή και άφατη στοργή στο παιδίον η Παναγία μητέρα Του. Η εγγύτητα της Θεοτόκου στον Χριστό, επισημαίνει την συμμετοχή της στο έργο της σωτηρίας. Σε πολλά έργα εικονογραφικά είναι η Θεοτόκος η πιο μεγάλη σε διαστάσεις, από όλα τα πρόσωπα για να εξαρθεί ακριβώς , ότι είναι η νέα Εύα, η μητέρα της σωτηρίας. Συνήθως είναι καθισμένη ή ανακεκλιμένη.
Πίσω από την φάτνη προβάλλουν τα κεφάλια τους δυο αγαθά ζώα, βόδι και όνος. Τα ευαγγέλια δεν αναφέρουν αυτά τα ζώα, τα αναφέρει όμως, η προφητεία του Ησαΐα: « έγνω βους των κτησάμενος και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού».
Αφού ο Ισραήλ δεν τον δέχτηκε και δεν βρήκε θέση ανάμεσα στους ανθρώπους, δέχτηκε την στοργή από τα άλογα ζώα.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Έξω από το σπήλαιο στο ένα άκρο της εικόνας, κάθεται συλλογισμένος ο Ιωσήφ.
Σε κάποιες παραστάσεις του μιλά ένας τσοπάνος, που εικονίζεται ενίοτε και με κέρατα. Είναι ο πειραστής διάβολος και έτσι αποδίδονται οι αμφιβολίες του Ιωσήφ και η ψυχική του δοκιμασία.
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
